O "Emerald" było głośno już od jakiegoś czasu. Może to przez fakt, że książkę wydaje dość popularna autorka opowiadań na serwisie wattpad, a może jednak przez to, że fabuła kręci się wokół wysokiego, ciemnowłosego mężczyzny... 

Zachęcona opiniami postanowiłam sama się przekonać no i...

Opis wydawcy:

Dziewczyna o oczach jak szmaragdy. Mężczyzna twardy jak diament

Życie Valerii upływa wśród słodyczy. Dosłownie, nie w przenośni - dziewczyna jest cukierniczką, wyjątkowo zdolną, jeżeli wierzyć klientom. Niektórzy mówią też, że Valeria jest równie słodka jak torty, które wychodzą spod jej ręki.

O Vincencie można powiedzieć wiele, ale nie to, że jest słodki. Kiedy pojawia się w cukierni, w której pracuje Valeria, dziewczyna odczuwa pewien... niepokój? Strach? A może nawet fascynację? Na pewno ciekawi ją ten małomówny twardziel. Nie wie jeszcze, że będzie miała okazję poznać go bliżej, niekoniecznie dobrowolnie. Bo Vincent ma plany związane z Valerią i nie ma w nich pytania jej o zgodę. Plany, za którymi kryje się stara tajemnica, skryta głęboko, jak głęboka jest zieleń oczu dziewczyny...

Tę sensacyjną i romantyczną historię na Wattpadzie pokochało ponad pół miliona osób - teraz możesz ją poznać i Ty!

Jakie są moje wrażenia?

Niestety nie są pozytywne. Od samego początku wyłapałam sporo błędów, ale to można by poprawić i kolejny nakład poszedłby już bez nich. Pierwsze co się rzuca w oczy to styl autorki. Czy jest coś takiego jak "styl wattpadowski"? Bo właśnie tak nazwałabym ten.

Samo poprowadzenie fabuły było oderwane od rzeczywistości. Zachowania bohaterów w obliczu niektórych wydarzeń były absurdalne. Już nie wspominając o głównej bohaterce, która swoim zachowaniem niezmiernie mnie irytowała.

MAŁY SPOILER ALERT

Weźmy na przykład moment kiedy Valerie zostaje porwana, budzi się w obcym miejscu i... idzie pod prysznic! No tak, bo to naprawdę normalny sposób działania.

Po dziesięciu minutach od porwania zaczyna ślinić się do Vincenta. Czy syndrom sztokholmski może działać tak szybko?

KONIEC SPOILERÓW

Ostatecznie książka dostaje ode mnie niestety najniższą ocenę, bo ani trochę się nie wciągnełam, bohaterowie mnie irytowali, a styl autorki pozostawia wiele do życzenia.

 Tytuł tego wpisu jest dość reklamowy: "Jeden z najlepszych poradników o pisaniu, jaki miałam okazję czytać". Brzmi nierealnie?

Opis wydawcy:

Doba dla każdego ma dwadzieścia cztery godziny. Wielu z nas ma również stałą pracę, dom i rodzinę. Wydaje się, że nigdy nie ma wystarczająco dobrego czasu na napisanie książki, artykułu czy scenariusza. Kiedy wreszcie można usiąść i zacząć pracować, okazuje się, że słowa nie chcą spłynąć na papier - blokada twórcza sprawia, że nawet bardzo dobre pomysły nie zostają przekute na gotowe dzieło. A przecież są ludzie, którzy swobodnie piszą nawet po kilka książek rocznie i zdają się nie ulegać zgubnej prokrastynacji. Taki stan można osiągnąć w dość prosty sposób: wyrobić w sobie nawyk codziennego pisania.

Dzięki tej książce wprowadzisz pisanie do swojej codzienności. Poznasz zasady rządzące nawykami i przydatne instrukcje, które sprawią, że proces twórczy stanie się rutyną. Dowiesz się także, jak utrwalić nawyk pisania i pokonać blokadę twórczą. Przekonasz się, że każdy odnoszący sukcesy autor opracowuje własną, najlepszą dla siebie praktykę pisania, aby regularnie tworzyć treści. W kolejnych rozdziałach opisano 15 nawyków pisarskich, które możesz wykorzystać, aby systematycznie produkować teksty i konsekwentnie realizować przyjęte cele pracy twórczej. Nie zabrakło tu praktycznych wskazówek dotyczących pokonywania negatywnych przekonań, które nader często stają autorowi na drodze do sukcesu.

Ta książka nie nauczy cię w jaki sposób pisać dobrze. W tym może pomóc jedynie praktyka. "Pisz jak mistrz" podpowie, jak pisać i nie dać się tzw. 'blokadzie twórczej'. 

Jestem jedną z tych osób, które od zawsze czekały na wenę. A po zastosowaniu tych praktyk naprawdę zaczęłam pisać. Może nie jakoś wiele, ale powoli, do przodu. Autor stosuje praktyczne porady, jak zacząć systematycznie, dzień w dzień pisać. Nie ważne co - powieść, opowiadanie czy reportaż. Po prostu pisać. I jak przygotować się do pisania. I co zrobić po napisaniu książki. 

Polecam. 5/5 gwiazdek!

 Dzisiaj recenzja książki, którą miałam okazję niedawno czytać i która "działa". Dlaczego? Zaraz wam wyjaśnię...

Opis wydawcy:

W wieku mniej więcej dziesięciu lat zaczynamy się uczyć, jak być grzecznymi dziewczynkami: jakich emocji nie wolno nam wyrażać, jak powinnyśmy się zachowywać i wyglądać, do czego mamy dążyć, w co wierzyć, kogo wolno kochać i jakiego życia należy pragnąć. Grzeczne dziewczynki nie są głodne, wściekłe ani dzikie. Wszystkie te rzeczy, które świadczą o tym, że kobieta jest człowiekiem, są brudnym sekretem grzecznej dziewczynki. Świat dookoła nas używa wielu środków łagodnej i mniej łagodnej perswazji, aby uwarunkować kobiety i nauczyć je pożądanych zachowań. Mimo upływu lat ideał kobiety uległej, cichej, skromnej i posłusznej ma się świetnie.

Jeśli od dawna - latami poddawana społecznej tresurze i pogrzebana wśród otępiających uzależnień - wypierasz się prawdziwej siebie i odmawiasz sobie prawa choćby do rozgoryczenia, odrzucenie oczekiwań, jakie świat ma wobec Ciebie, może okazać się trudne. Odzyskiwanie siebie, własnej nieposkromionej osobowości, wymaga odwagi i wysiłku. Wymaga wyjścia ze swoich klatek, oddalenia się od nich i zbudowania nowej siebie: nowej wiary i nowego spojrzenia na świat, nowej tożsamości i nowych celów. Być może także nowej miłości i nowej rodziny. Tylko tak można poczuć, że się żyje, posmakować wolności i... chcieć jej więcej.

Kiedy tylko zamknęłam książkę, zaraz po jej przeczytaniu weszłam na Goodreads i napisałam: "Ta książka działa. Po prostu DZIAŁA". To była moja pierwsza myśl po skończeniu tej lektury.

W jaki sposób działa?

Sprawiła, że przestudiowałam siebie i swoje wybory. Dała mi do myślenia. Zaczęłam uświadamiać sobie rzeczy, z których istnienia wcześniej nie miałam pojęcia. 

Książka opowiada o losach Glennon, a jednocześnie jakby opowiada o losach każdej z nas. Może nie mam męża ani dzieci, a jednak czytając to czułam, jakbym to była ja - jakbym to ja dokonywała wyborów, jakbym to ja uświadamiała sobie kim jestem. I to właśnie jest piękne w tej książce - to że czułam jakby otworzyły mi się oczy. Dziękuję za to.

Książka otrzymała ode mnie 5/5 gwiazdek. Czytajcie koniecznie!

Zazwyczaj w swoich recenzjach nie chcę skupiać się za bardzo na rzeczach negatywnych, więc kiedy mogę to tego unikam. Lepiej w końcu polecić jedną świetną książkę niż zjechać dziesięć złych. Dlatego w dzisiejszej recenzji skupię się na pozytywach.

Zdecydowanie można mnie nazwać fanką "Gry o tron" cały serial oglądnęłam około czterech, może pięciu razy. Z lektorem, z napisami polskimi, z angielskimi i w oryginale. W dniu premiery i później. Przed każdą premierą kolejnego sezonu przypominałam sobie każdy poprzedni. Nic więc dziwnego, że gdy tylko pojawiła się na rynku książka "Ogień nie zabije smoka" zabrałam się do czytania.

Opis wydawcy:

"James Hibberd towarzyszył pracom nad "Grą o tron" od pierwszego klapsa do ostatniego i poznał wszelkie tajemnice tej produkcji – także te najmroczniejsze. W jego opowieści jest wszystko: początki serialu i jego zakończenie, smoki i wilkory, to, co wydarzyło się przed kamerami, i poza nimi, tryumfy i porażki, wyboje na drodze i wyjaśnienia, dlaczego podjętą taką, a nie inną decyzję. Mówi o aktorach, reżyserach, showrunnerach, producentach, dyrektorach, ba, nawet o mnie. "Ogień nie zabije smoka" to suma wszystkiego, czego chciałbyś się na ten temat dowiedzieć.

 Nie od dziś wiadomo, że mistrzem z języka niemieckiego nie jestem. Od zawsze miałam problem z tym językiem. Nie miałam głowy do wkuwania słówek, uczenia się czasów, form czasowników... Dlatego, gdy tylko zobaczyłam tę książkę, musiałam ją mieć!

Opis wydawcy:

Str(h)asznie tr(h)udny ten niemiecki? Ależ skąd!

Banalna gramatyka języka niemieckiego - w wielu uszach to sformułowanie brzmi jak oksymoron doskonały. Wszak tysiącom uczniów sen z powiek spędzają rodzajniki, setki czują się przytłoczone odmianą przez przypadki, dziesiątki gubią się w zawiłościach czasowników modalnych we wszelkich czasach i trybach. Język niemiecki gramatyką stoi - to fakt. Niemiecka gramatyka bywa skomplikowana - to, pozornie, także fakt. Pozornie, bo gdy się w nią wgłębić, gdy ją sobie poukładać, okazuje się, że w niemieckiej gramatyce panuje... przykładny porządek i konsekwencja.

Z tego porządku i metody wziął się pomysł na to wyjątkowe opracowanie zasad gramatyki języka niemieckiego pogrupowanych w postaci tabel - estetycznych, przejrzystych i zrozumiałych. W każdym z szesnastu rozdziałów podręcznika znajduje się zwięzły opis zasad gramatycznych, zestaw ćwiczeń opracowanych z uwzględnieniem gradacji trudności oraz test sprawdzający wiedzę. Książka została przygotowana tak, aby nauka odbywała się szybko, sprawnie i bezproblemowo.

Nigdy więcej koszmarów z "der-die-dasem" w roli głównej? Z Banalną gramatyką języka niemieckiego to możliwe!

Pierwsze co zobaczyłam to to, że książka nie jest przeznaczona do tego, żeby uczyć się w niej takich podstaw. Zalecam raczej podstawową wiedzę, jak Ich bin, Du bist, Sie ist itd. ogarnąć sobie samemu, ponieważ już na początku podręcznik objaśnia czasowniki modalne, bez zbędnego tłumaczenia. 

Sam tytuł może dawać nam do myślenia: GRAMATYKA. Nie będzie tu miliona słówek, to ma nam objaśnić zawiłości gramatyki niemieckiej. 

Czy mi ta książka pomogła? W pewnym stopniu, jednak nie przykładałam się do nauki jakoś szczególnie. Gdybym się bardziej postarała, zapewne wyniosłabym z tego dużo więcej. 

Jednak mimo to książkę polecam dla tych, którzy języka już się uczyli i chcieliby rozjaśnić sobie w głowie kilka kwestii. 

 Ostatnio dużo szumu w Internecie narobiła najnowsza pozycja literatury faktu "W cieniu Everestu" autorstwa Magdy Lassoty. Skuszona sięgnęłam po książkę i co otrzymałam...?

 Czasy w jakich przyszło nam się uczyć i pracować nie są łatwe. Sama jestem studentką i zdalne nauczanie całkowicie mija  się dla mnie z celem. Nie jestem typem człowieka, któremu łatwo wysiedzieć osiem godzin dziennie przed komputerem, dlatego wzięłam się za czytanie "Jak pracować zdalnie i nie zwariować" i oto moje przemyślenia...

Opis wydawcy:

"Wolność, Tomku, w swoim domku?

Ta książka powstała w marcu 2020 roku, gdy w związku z epidemią koronawirusa nastąpił lockdown i po raz pierwszy w nowoczesnej historii zostaliśmy masowo zamknięci w domach. Pracowaliśmy i pracujemy dzięki umożliwiającym to narzędziom - telefonom i laptopom z dostępem do sieci. Spodziewaliśmy się większej swobody. Oczekiwaliśmy, że wreszcie będziemy mogli samodzielnie zarządzać czasem i zadaniami, które mamy do wykonania. Prognozowaliśmy, że większy luz, jaki daje możliwość operowania z domu, przełoży się na wyższą efektywność. W przypadku niektórych z nas te przekonania okazały się prawdziwe. Inni - i to przede wszystkim do nich skierowany jest ten poradnik - dowiedzieli się o sobie ciekawej rzeczy. Że choć cenimy swobodę home office, nie do końca potrafimy z niej skorzystać. Bo rodzina za plecami, bo rozpraszacze dookoła, bo lista zadań zawodowych miesza się z listą zadań prywatnych, bo własna psychika nie godzi się na pracę w domu...

Dlatego autorzy tej książki główny nacisk kładą na wyzwania zewnętrzne i wewnętrzne wiążące się z trybem home office oraz psychologiczne aspekty zmiany sposobu wykonywania obowiązków zawodowych. Zaczynają od rzeczy najprostszych, jak organizacja wolnej od rozpraszaczy przestrzeni pracy. Podpowiadają, jak ustalić nowe zasady rodzinne i oddzielić to, co biurowe, od tego, co domowe. Omawiają czynniki, które mogą negatywnie wpłynąć na efektywność pracy zdalnej. Pokazują, jak dbać o higienę psychiczną i dobrostan fizyczny w tej nowej dla wielu z nas sytuacji. Rozbierają na czynniki pierwsze tematy związane ze skutecznością pracy, podają sposoby na wyznaczanie priorytetów i metody pozwalające utrzymać ich hierarchię w trakcie realizacji zadań. Uczą planowania bez zbędnego komplikowania tematu.

Wszystko po to, by termin "praca zdalna" przestał być dla nas synonimem chaosu, a stał się przyczynkiem do zawodowego sukcesu. W cięższych i lżejszych czasach."

Naprawdę za każdym razem, kiedy sięgam po książkę-poradnik mam cichą nadzieję na coś fajnego. Wręcz byłabym przerażona, gdybym musiała czytać nudne formułki motywacyjne, bo to zwyczajnie mija się z celem.

Książka jest podzielona na sześć części: wstęp, cztery rozdziały i zakończenie. 

Muszę przyznać, że po przeczytaniu wstępu i pierwszego rozdziału, nie bardzo byłam zachęcona do dalszego czytania. Na szczęście przemogłam się i nie żałuję. Najbardziej spodobała mi się już druga część dotycząca zorganizowania przestrzeni do pracy. Spodobało mi się, że nie dostajemy w tej części suchych, oklepanych faktów, ale otrzymujemy całkiem nowe spojrzenie na organizację naszej pracy - zaczynając od planowania, a kończąc na koncentracji. 

Zdecydowanie polecam przeczytać "Jak pracować zdalnie i nie zwariować". Także uczniowie i studenci (jak ja) mogą coś z tego wynieść. Także, jeśli myśleliście, że praca lub nauczanie zdalne nie jest dla was, to zapraszam do lektury!